|
Ik ben opgegroeid met het geluid van het transistorradiootje dat altijd aanstond in de keuken. Gewoon zo'n klein radiootje op batterijen die nooit leeg leken te raken. Draaiend aan het wieltje en de antenne voor een perfecte ontvangst op de FM band. Ik betrap me erop dat ik steeds minder vaak 's morgens muziek opzet. Tja, dat transistorradiootje staat niet meer in de keuken. Ik moet nu mijn tv aanzetten die verbonden is met mijn Apple TV, die dan weer is aangesloten op de versterker. Het geluid komt binnen via het internet, via het modem van de provider. Wat was het in mijn jeugdjaren toch simpel. Radio 2 van maandag t/m woensdag, radio 3 op donderdag t/m zaterdag. En op zondag lekker zappen over de meterband, op zoek naar moeilijk te ontvangen zenders op de AM en Kortegolf. Nu hebben we de hele wereld binnen handbereik alsof ze twee straten verder zitten. Maar wat was het toch fijn om simpelweg aan de volume knop te draaien van dat oude transistorradiootje op batterijen bij ons in de keuken.
Een rund is méér dan biefstuk of carpaccio . . .  Laat ik vooropstellen dat ik graag in dit land woon, maar er zijn toch een aantal eigenaardigheden waar ik nog steeds aan moet wennen. Zo kwam ik vandaag bij de slager, nee niet in de supermarkt afdeling waar het vlees ligt, maar bij een echte slagerij. Twee weken geleden had ik daar runderlappen gekocht. De vriendelijke dame wist toen wel wat ik wilde hebben, maar ze zag ze niet liggen. Toen ze navraag ging doen, bleek dat de runderlappen verstopt lagen onder de gepelde biefstuk. (vraag me niet wat er voordien om die biefstuk zat) Vandaag keerde ik terug bij dezelfde slager en er stonden twee andere dames achter de koeltoog. Ik vroeg heel vriendelijk twee runderlappen aan de dame. Ze zei: "Ik vraag het even of we die hebben." De tweede dame kwam erbij en ik stelde mijn vraag opnieuw: "Mag ik a.u.b. twee runderlappen?" De tweede dame keek me vragend aan en vroeg: "Wat bedoelt u?" Nou ik zei: "ik wil heel graag twee runderlappen hebben." "Bedoelt u carpaccio?" probeerde de dame voorzichtig. Ik zei: "Nee gewoon twee runderlapjes!" "Dus biefstuk?" probeerde de tweede dame weer. Blijkbaar staat de runderlap niet op het menu van deze slagerij. Of is dit iets algemeens in dit land? Ik weet het niet. De tweede dame zei dat ze het vers ging afsnijden. Het werd verpakt en in de zak bij mijn andere aankopen gelegd. Bij thuiskomst dacht ik, laat ik het bonnetje eens nakijken. Daar stonden ze alle twee netjes te pronken op mijn kassabon: "2 Rumsteaks" ... Dus duidelijk niet wat ik gevraagd had, want ik had geen biefstuk gevraagd. Het frappante van het verhaal ... ik stond erbij en keek ernaar, hoe deze dames mij gewoon iets anders meegaven en me er goed voor lieten betalen. Volgende keer ga ik toch maar weer gewoon even de grens over om mijn vlees in te kopen of ga ik even langs bij mijn kameraad in Lanaken.  |
AuteurMarco Wintjens 
Archief:
Maart 2019
Over:
Alles
|
RSS-feed
