|
Ik ben opgegroeid met het geluid van het transistorradiootje dat altijd aanstond in de keuken. Gewoon zo'n klein radiootje op batterijen die nooit leeg leken te raken. Draaiend aan het wieltje en de antenne voor een perfecte ontvangst op de FM band. Ik betrap me erop dat ik steeds minder vaak 's morgens muziek opzet. Tja, dat transistorradiootje staat niet meer in de keuken. Ik moet nu mijn tv aanzetten die verbonden is met mijn Apple TV, die dan weer is aangesloten op de versterker. Het geluid komt binnen via het internet, via het modem van de provider. Wat was het in mijn jeugdjaren toch simpel. Radio 2 van maandag t/m woensdag, radio 3 op donderdag t/m zaterdag. En op zondag lekker zappen over de meterband, op zoek naar moeilijk te ontvangen zenders op de AM en Kortegolf. Nu hebben we de hele wereld binnen handbereik alsof ze twee straten verder zitten. Maar wat was het toch fijn om simpelweg aan de volume knop te draaien van dat oude transistorradiootje op batterijen bij ons in de keuken.
Er zijn zo van die deuntjes die regelmatig opnieuw de kop op steken. Soms wil je zelfs niet weten hoeveel slechte covers er gemaakt worden van toffe deuntjes. Als ik zo 's avonds in mijn uppie wat zit te zoeken naar nieuwe muziek, dan kom ik ze weer tegen, de Doe Maar Wanna Be's, De Despacito's of de Jolene's. Zo kwam ik vandaag "The Bosshoss" tegen met een cover van Dolly Parton's Jolene. Het trok mijn aandacht vanwege de featuring artists bij deze opname. Toen ik de combinatie van stemmen hoorde in dit nummer was ik verkocht. Yep, Jolene it is again and again, zeker in deze versie met "The Common Linnets". Luister en oordeel zelf maar. Misschien ken je de versie al, want hij werd een jaar geleden op YouTube gezet. Ik kwam hem vandaag pas voor het eerst tegen en wil het nummer even met jullie delen. Have fun met deze oude hit in een vernieuwend jasje, met o.a. Ilse Delange. Het nummer werd blijkbaar al uitgebracht op kerstdag 2015 door deze Duitse groep. Waarschijnlijk krijg je een foutmelding te zien en moet je even verder klikken om het nummer via YouTube te bekijken. De buurtkermis . . .  Ik had het geluk om op te groeien in een buitenwijk van Maastricht. We woonden vlak naast de kerk en de basisschool. Één keer per jaar stond de hele buurt in rep en roer. De buurtkermis bezette dan het kerkplein voor een aantal dagen. Vanuit het appartement waar ik woonde zag ik als eerste de voortekenen van de kermis. De woonwagens parkeerden zich in de straat naast het verkennersgebouw en het jeugdvoetbalveld. We maakten het allemaal mee, van de opbouw tot het vertrek van de attracties. Op de een of andere manier hing er altijd een apart sfeertje rond de buurtkermis in onze wijk. Na schooltijd gingen we normaal altijd buitenspelen achter onze flat, maar niet tijdens de kermisdagen, dan fietsten we naar het kerkplein. Al onze vriendjes waren daar. De stoerdere jongens wisten op de één of andere manier altijd een plekje te bemachtigen als hulpje bij het opbouwen van de attracties. Het was nog in de tijd dat de botsauto's stukje bij beetje opgebouwd moesten worden. (niet zoals tegenwoordig: nu rijden ze een grote truck het plein op en dat klapt allemaal uit tot een attractie) Ik herinner me nog de opbouw van de rups, jawel die waarbij het groen/rode doek nog over de wagentjes ging. Het eerste onderdeel dat geplaatst werd was de motor van de attractie. De zware robuuste motor werd op de grond gezet en daaromheen bouwde men de volledig van hout gemaakte rups.  De spectaculairste attractie die er bij ons op de kermis stond was volgens mij de Calypso, die rond zijn as draaide en waarbij aan iedere arm weer een motor hing en die vervolgens ook nog eens ronddraaide. Het fascineerde me. Later werd de Polyp mijn favoriete attractie op de grote kermis in Maastricht. De combinatie van beweging, plezier en muziek. Ik heb thuis regelmatig draaimolens nagebouwd met "Fischertechnik'. Maar goed, weer even terug naar het plein in onze buurt. Als kleine jongen mocht ik natuurlijk nog niet in de attracties voor de grote jongens. Ik herinner me nog dat ik samen met mijn vader naar het kerkplein ging. Ik mocht een suikerspin, popcorn en een kaneelstok eten. Touwtje trekken en eendjes vissen. Ook mocht ik op de draaimolen. Nu stond er toch een speciale draaimolen, waarbij de wagentjes effectief op wieltjes liepen. Dat vond ik speciaal, want normaal stonden die dingen vastgeschroefd op de bodem van de molen. Maar bij deze molen dus niet. Nu was ik al van kinds af aan iemand die niet stil kon zitten. Ik zat op een motorfiets en terwijl de molen draaide wilde ik mezelf verhuizen naar een ander voorwerp op de molen. Dat ging dus mis, ik kwam met mijn voet terecht tussen het draaiende gedeelte en de bodem van de molen. Mijn vader alarmeerde de man die de molen bediende en met een verstuikte enkel moest ik naar de dokter. Tja ik ben nooit een stilzitter geweest. Al met al viel het allemaal wel mee, maar voor straf mocht ik dat jaar niet meer naar de kermis.
De buurtkermis sterft langzaam uit. Op het kerkplein in mijn oude buurt staat al jaren geen kermis meer. De gemeente Maastricht, die vroeger de organisatie deed van de buurtkermis stopte ermee. De winkeliersverenigingen zijn nu belast met de beslissing of ze een kermis organiseren of niet. Op Caberg hebben ze vorig jaar voor het eerst weer eens een poging gewaagd. Ik juich dat toe, het was toch een sociaal evenement dat mensen dichter bij elkaar bracht. De sfeer, de geur, het plezier en de kermismuziek. Het was een fijne tijd. In de buurt waar ik momenteel woon, is er nog ieder jaar een buurtkermis. De rups stond jarenlang voor mijn deur, maar ook hier is de crisis te merken. De attracties worden kleiner. Ik hoop dat de buurtkermis kan overleven als een deel van mijn leven. Deze maand ga ik weer smoutebollen (soort oliebollen) eten en een kermisfrietje hoort er natuurlijk ook bij. Heb jij ook leuke herinneringen aan de buurtkermis? Muziek is leven . . .  Mijn hele leven ben ik al met muziek bezig. Dat begon al heel vroeg. Bij mijn ouders stond altijd de radio aan. Er werden platen gedraaid en op cassettebandjes werden platen opgenomen die op de radio te beluisteren waren. Nee, mijn vader was niet zo met muziek bezig, maar mijn moeder kocht LP's en was diegene die 's morgens altijd de radio aanzette als ze nog maar net wakker was. We hadden een transistor radiootje in de keuken en zo'n grote radiokast in de huiskamer.
Voor mijn eerste heilige communie kreeg ik een portable Philips radio-cassette recorder. In mijn vrije tijd, als het weer eens geen weer was om buiten te spelen, zat ik in mijn slaapkamer te luisteren naar de top 40, de avondspits en bijvoorbeeld Wil Wil Wel. Vijftig pop of een envelop met Tom Mulder was ook zo'n programma waar we altijd naar luisterden. Toen de Belgische Vrije Radio's opeens te ontvangen waren in Maastricht, zat ik meestal naar hen te luisteren. Uitzoeken wie ik kon ontvangen en van waar ze uitzonden. Wat zijn de tijden toch verandert. Maar dat ontvangen wat onmogelijk leek te zijn, bleef me boeien. Later kocht ik een schotelantenne om naar de Spaanse radio te luisteren. Los 40 Principales, Cadena Dial ... wow dat ik dat zomaar kon ontvangen tijdens de tachtiger jaren. De schotel hing op het balkon bij mijn ouders. Oké daar moesten ze een stukje zitplaats voor inboeten en er moesten gaten geboord worden om de antennekabel via de slaapkamer naar de huiskamer te leiden. Wat had ik toch een fantastische ouders. Dat ik dat allemaal mocht doen. Geweldig toch. Mijn allereerste schotel heb ik nog steeds. Op mijn huidig adres heb ik twee schotels hangen. Eentje gericht op Astra en Hotbird met een dubbel LNB en een tweede schotel gericht op HispaSat. Hoe zou dat nu toch komen. Weet je wat het vreemde is. Ze hangen er wel, maar ik kijk of luister nooit meer via de satelliet. Het internet brengt immers de hele wereld glashelder en kraakvrij de huiskamer binnen. Ja die tik voor Spaanse muziek die is er nog steeds. Cadena Dial, Las 40 Principales, Cadena Cien en Canal Fiesta Radio Sevilla staan bijna dagelijks wel even op. Zalig. Nee het is niet toevallig dat ik als vrijwilliger werk voor een Nederlandse radio op Gran Canaria. De perfecte combinatie een stukje Nederland in Spanje en tijdens mijn radioprogramma, HitVibes España, een stukje Spanje voor de toeristen op het eiland van de eeuwige lente. Het is nu bijna half 11 's avonds en Cadena Dial staat weer aan. Spaanse ballades brengen me rust. Muziek is leven, muziek is voelen, muziek is beleven, muziek is een vriend die er altijd is. |
AuteurMarco Wintjens 
Archief:
Januari 2019
Over:
Alles
|
RSS-feed 